Dolegliwości towarzyszące przekwitaniu - z osteoporozą włącznie - można śmiało nazwać chorobą naszego wieku. Choć od tysiącleci w organizmie kobiety w określonym wieku zachodzą te same zmiany, dopiero współczesna kobieta odczuwa je aż tak dotkliwie.
Dla naszych pramatek menopauza nie była końcem aktywnego życia, ale jego nowym etapem. Dojrzałe kobiety wykorzystywały zdobyte doświadczenie dla dobra społeczności. W starożytności najlepszy okres sprawowania rządów przez królowe lub kapłanki przypadał właśnie na drugą połowę ich życia. W późniejszych epokach kobiety dopiero w wieku dojrzałym zdobywały większą samodzielność, a wdowy z powodzeniem przejmowały rodzinne interesy. Zielarki, czarownice, babki odbierające porody - to również nie były dwudziestolatki. Żadna rodzina, wieś ani plemię nie odrzucały starych, użytecznych kobiet.
W wielu indiańskich plemionach rady starszych składały się z kobiet - bo przypisywano im dar jasnowidzenia. One też lepiej od mężczyzn potrafiły przewidzieć zachowania ludzi i skutki podjętych decyzji. Przyrównywano tę wiedzę do znajomości kręgów na wodzie, które pozostawia wrzucony do stawu kamień. Margaret Mead, największy żyjący autorytet w dziedzinie antropologii, twierdzi, że w radzie mógł też zasiadać mężczyzna - pod warunkiem, że poddał się specjalnemu rytuałowi i został oficjalnie uznany za "starą kobietę".
Te obyczaje są zresztą uzasadnione biologicznie - w drugiej połowie życia organizm kobiety produkuje mniej estrogenu i progesteronu, pojawiają się za to niewielkie ilości testosteronu - hormonu męskiego. Ponieważ u mężczyzn w starszym wieku jego ilość maleje, dochodzi do swoistego wyrównania gospodarki hormonalnej u obu płci. Dlatego twarze starszych ludzi obojga płci często się upodabniają, wzrasta też możliwość porozumienia się.