Czy zawsze, gdy mijamy się z prawdą, powinniśmy mieć wyrzuty sumienia?

Zwolennicy bezwzględnej szczerości często nie zauważają, że prawda która rani niczemu dobremu nie służy.
Czasem kłamstwo jest złem koniecznym. Uciekamy się do niego, by nie sprawić komuś przykrości lub wyjść jakoś z trudnej sytuacji.
Często się słyszy, że zaufanie w związku to podstawa, bez szczerości nie ma przyjaźni, lojalność w pracy jest gwarancją sukcesu itd. Zgoda, ale czy bycie szczerym aż do bólu nie okazuje się czasem wielką katastrofą? A może pogodzić się z faktem, że kłamstwo to taka praktyczna umiejętność naszego codziennego życia. Rozważyć obie opcje i zadać sobie pytanie, która z nich będzie lepsza dla nas i dla tej drugiej strony?
Zdarza się przecież, że kłamiemy, bo nie chcemy zranić innych. Czasem z litości, czasem z grzeczności, albo dlatego że staramy się być mili.
No dobrze, ale co zrobić z poczuciem winy, które zazwyczaj nas dopada?