Wszyscy chcą kochać a mimo to coraz więcej jest osób samotnych. Nie jest źle pobyć czasami tylko ze sobą, mieć święty spokój i ciszę, żeby zastanowić się nad życiem, nad dalszą drogą. Tylko, że ta droga nie powinna być wąską ścieżka, na której mieści się tylko jedna osoba Samotnośćna dłuższą metę nie jest dobra, ani potrzebna. Dlaczego ludzie wybierają samotność? Bo wygodniej ste być samemu? Nie trzeba się do nikogo przystosowywać. Bo bezpieczniej? Gdy nikogo nie ma nikt nam nie sprawi przykrości, bo bycie z kimś blisko to narażanie się na zranienia? Jednak czasem lepiej zaryzykować cierpienie i odrzucenie, jeśli można wygrać prawdziwą bliskość i miłość. Samotnicy z czasem stają się dla siebie3 coraz bardziej krytyczni, to perfekcjoniści. Wciąż mają sobie coś za złe i to ich krępuje, sprawia, że ograniczają kontakty z innymi. Wychodzenie z samotności nie jest łatwe. Przede wszystkim trzeba zrozumieć przyczyny swojej samotności. Trzeba się zastanowić, czy ja nie wchodzę w związki, bo jestem do niczego, czy dlatego, że ktoś mi kiedyś wbił do głowy, że się do niczego nie nadaję? Jak się to wyjaśni od razu jest lepiej. Do czego więc nam potrzebny drugi człowiek? Do przeżywania emocji. Inaczej płacze się do kogoś, a inaczej do ściany. Obecnośćdrugiego człowieka "udrożnia" emocje, jest niezbędna do przepływu energii. Jeśli jest obok ktoś bliski, przy kim nie musimy się kontrolować, udawać, to jest to fantastyczna sprawa. Jest wtedy świadomość, jestem jaki jestem, i właśnie taki jestem akceptowany, kochany. Czyli jestem OK.