W starożytnym Egipcie sądzono, że ludzie powstali z łzy Re, boga Słońca. Według Inków to bóg nieba Wirakocza swoim płaczem przyczynił się do powstania świata, bo "ożywcza woda łez jest przyczyną wszystkiego, tworzy ocean, w którym przeglądają się niebo, drzewa i twarze". W Biblii Chrystus nie śmieje się, za to płacze trzy razy - łzy są więc znakiem człowieczeństwa. W średniowieczu zachęcano do płaczu będącego oznaką uczuć religijnych lub stanu łaski.

Intensywna radość, ból, cierpienie wysyłają sygnały, które dotrą do gruczołów łzowych, każąc im zwiększyć produkcję płynu łzowego. Jego naturalne drogi ujścia (kanaliki łzowe) wypełniają się, potem przepełniają, a nadmiar płynu wydostaje się z oka prosto na twarz. Skład takich łez różni się od tych powstających na przykład podczas obierania cebuli. Te ostatnie zawierają dużo mniej protein niż łzy wywoływane emocjami, w których znajduje się z kolei więcej hormonów, w tym prolaktyny stymulującej produkcję mleka, i leucyny, która w sposób naturalny uśmierza ból.
Analiza składu chemicznego łez wyjaśnia ich dobroczynny wpływ. Z jednej strony dlatego, że impuls nerwowy powodujący powstawanie łez pociąga za sobą produkcję naturalnych substancji uspokajających. Z drugiej strony łzy pozwalają lepiej wyeliminować molekuły odpowiedzialne za stres i toksyny pojawiające się pod jego wpływem. Badacze wyliczyli nawet, że płacz zmniejsza smutek lub gniew o około 40 procent.

Płaczmy zatem, ile wlezie

na podst. art.J ean-Luc Nothias