Uzależnienie od jedzenia charakteryzuje się:
- poczuciem, że jedzenie jest poza Twoją kontrolą (obojętnie, co sobie obiecujesz, i tak zjesz tyle, że będziesz się czuł winny);
- spożywaniem takiej ilości jedzenia, którą większość ludzi uznałaby za zbyt dużą;
- jedzeniem w bardzo szybkim tempie (rzucaniem się na jedzenie, pożeraniem, także jedzeniem na stojąco);
- konsumowaniem do momentu, w którym czujesz się objedzony;
- spożywaniem dużych porcji, także wtedy gdy nie jesteś głodny;
- jedzeniem w samotności lub ukrywaniem faktu jedzenia z powodu wstydu;
- poczuciem wstrętu do samego siebie lub winy, przygnębieniem z powodu jedzenia;
- "atakami żarłoczności" trwającymi co najmniej dwa dni w tygodniu w odstępach nie krótszych niż pół roku i niepowodującymi, tak jak w bulimii, wymiotów.

Co decyduje o tym, że niektóre osoby uzależniają się od jedzenia? Brak poczucia własnej wartości. Brak umiejętności radzenia sobie ze stresem i krytyką. Wielkie znaczenie mają także nawyki jedzeniowe, a zwłaszcza jedzenie "na chybcika", byle czego i byle jak. Można też popaść w nałóg, jeśli ma się poczucie wyobcowania w domu rodzinnym, nie ma się żadnych, nawet małych obowiązków, jest się niepotrzebnym i samotnym.
Czy z uzależnienia można i trzeba się wyleczyć?
Jeśli z powodu wstydu czy lęku ma się opór przed terapią, należy się "zaprzyjaźnić" z nałogiem i starać się żyć pełnią życia. Nie dać mu się kontrolować, utrzymywać znajomości i przyjaźnie (nałóg często powoduje wycofanie się z życia i "społeczną śmierć"), rozwijać zainteresowania. Metodą na życie z chorobą i leczenie bez lekarza jest także powracanie do zdrowego ruchu - nie chodzi o uprawianie męczącego sportu, ale normalną, przyjemną gimnastykę. Wystarczy zacząć od spędzania czasu na spacerach czy rowerze. Chodzić, zamiast jeździć, na zakupy, do pracy. Jest szansa, że pod wpływem ruchu poziom zadowolenia wzrośnie i nie trzeba już będzie tak bardzo "zajadać" nieprzyjemnych uczuć.