Nie chcę tu pisać o zjawiskach paranormalnych, ale o sytuacjach przez które człowiek zaczyna swoje drugie życie.
Czy to świadomość choroby czy inwalidztwa na skutek wypadku - dla jednych i drugich w takiej chwili zaczyna się życie po życiu. Większość ludzi stojących twarzą w twarz z wyrokiem nie potrafi wykrzesać z siebie energii. Sparaliżowani strachem wsłuchują się w oszalałe z paniki serce Zawsze otoczeni dużym gronem przyjaciół nagle zostają sami. Dlaczego ludzie zdrowi boją się kontaktów z ludźmi chorymi? - Bo nie wiedzą co mają powiedzieć. Tylko, że ta nieumiejętność mówienia o rzeczach trudnych dotyczy wielu sfer naszego życia. Nie potrafimy rozmawiać o raku, inwalidztwie, umieraniu czy konfliktach w rodzinie. Jednak nigdy nie nabierzemy tej umiejętności dopóki nie odważymy się i nie zmierzymy z takimi tematami. Wystarczy telefon: nie wiem, co powiedzieć, ale chcę żebyś wiedziała (wiedział), że myślę o tobie i możesz liczyć na moją pomoc. Najważniejsze jest aby wsparcie przyszło w odpowiednim czasie, różnym dla różnych pacjentów, aby "cierpienie duszy" jakim jest strach, złość, żal, rozpacz nie osłabiły woli walki i chęci rozpoczęcia nowego lecz już innego życia, które nie musi być gorsze od poprzedniego. Może zapoczątkować całkiem płodny, bogatszy okres, w którym wykorzystuje się w pełni każdą minutę, każdą sekundę tego jakże cennego czasu. Jestem osobą zdrową, jak do tej pory nie doświadczyłam na sobie tego typu zdarzeń. Jednak mam w gronie swoich przyjaciół osoby niepełnosprawne i chore. Oczywiście nie mogę wiedzieć tego jak czuły się one w chwili "wyroku", mogę jedynie sobie wyobrazić taką sytuację. Pisząc o tym, że życie może stać się pełniejsze, bardziej wartościowe i w pełni przeżywane myślałam właśnie o nich.