Istnieją choroby, których źródło leży w psychice (tzw. psychosomatyczne). Co się jednak dzieje gdy jest odwrotnie? Gdy na skutek dolegliwości fizycznych zmienia się psychika osoby chorej?
Choroba ciała zwykle chwilowo obniża sprawność umysłową. Apatia, kłopoty z pamięcią i koncentracją, podatność na zmęczenie, to najczęstsze objawy pogorszenia stanu psychicznego. Przedłużająca się choroba może doprowadzić nawet do nieodwracalnych zmian w mózgu! Charakterystyczne otępienie przypomina objawy choroby Alzheimera.
Nadczynności tarczycy towarzyszą często objawy depresji, przewlekłe schorzenia układu krążenia i oddechowego mogą skutkować niedotlenieniem mózgu. Długotrwały ból (np. związany z chorobami nowotworowymi albo stawów) utrudnia normalne funkcjonowanie, wskutek czego obniża nastrój, prowadzi do przygnębienia. Konieczność regularnego przyjmowania leków, poddawania się zabiegom, koszty leczenia, uzależnienie od pomocy innych nie pozostają obojętne dla psychiki.
Oto najczęstsze psychiczne reakcje na chorobę:
Niepokój. Występuje, jeśli chory postrzega swoją dolegliwość jako zagrożenie, boi się choroby.
Poczucie winy i wstyd. Pojawiają się, gdy chory poszukuje przyczyn choroby w swoim postępowaniu.
Gniew, złość, agresja. Towarzyszą choremu, gdy odbiera on swą dolegliwość jako przeszkodę, na drodze do kariery zawodowej.
Smutek, żal, rozpacz. Trudno się oprzeć takim stanom psychicznym, jeśli zaszły nieodwracalne zmiany w wyglądzie (np. u kobiet w przypadku zabiegu mastektomii).

Kiedy choroba niesie ulgę?

Bywa, że chory czuje się psychicznie dobrze, bo jest otoczony opieką najbliższych i troską otoczenia. Walka z chorobą sprawia, że pracuje się nad swoim rozwojem, wzrasta poczucie wartości, poziom energii, nadzieja, współczucie dla innych.