Jedną z najważniejszych cech małego zdrowego dziecka jest jego zdolność do odczuwania radości. Każde dziecko jest, oczywiście, czasami smutne, przedszkolaki wydają się jednak niemal permanentnie szczęśliwe. Zdarza się jednak, że nawet one, podobnie jak dorośli, doświadczają depresji.
Objawy dziecięcej depresji:

* dziecko jest notorycznie smutne, ma poczucie beznadziejności;
* nie cieszą go rzeczy, czynności (nawet spotkania z przyjaciółmi), które wcześniej lubiło;
* często wydaje się poruszone (wzburzone), pobudzone, drażliwe, nerwowe;
* często też uskarża się na bóle głowy, żołądka oraz opuszcza zajęcia w przedszkolu lub szkole (ma też gorsze wyniki w nauce);
* dziecko może sprawiać wrażenie znudzonego albo pozbawionego energii (niska motywacja), często ma problemy z koncentracją uwagi;
* jest niezdecydowane, zapominalskie;
* jego samoocena jest niska, występuje poczucie winy;
* powszechnymi objawami depresji u dzieci i młodzieży są zmiany zwyczajów dot. snu i jedzenia;
* mogą występować myśli samobójcze, dot. śmierci (niezwykłe zaabsorbowanie śmiercią, umieraniem), uzależnienie od narkotyków i/lub alkoholu;
* dzieci mogą się angażować w ryzykowne przedsięwzięcia, mieć skłonność do wypadków, zranień;
* depresja bywa powiązana z fobiami, panicznym lękiem.

Grupy ryzyka:

* dzieci doświadczające straty albo cierpiące na zaburzenia uczenia się, uwagi albo zachowania;
* wg danych dla populacji amerykańskiej, u prawie jednej trzeciej 6-12-letnich dzieci ze zdiagnozowaną depresją w ciągu kilku lat rozwinie się choroba afektywna dwubiegunowa;
* kliniczna depresja może przyczyniać się do zaburzeń odżywiania, a z drugiej strony zaburzenia odżywiania się mogą prowadzić do stanów depresyjnych.

Co rodzice mogą zrobić, gdy podejrzewają u swojego dziecka depresję?

* powinni oni (lub inne dorosłe osoby przebywające często z dzieckiem) być wyczuleni na zachowania malucha potwierdzające ich przypuszczenia. Warto notować sobie, od jak dawna zachowania takie się już pojawiają, jak często mają miejsce oraz jak bardzo są nasilone;
* zasięgnąć porady specjalisty - psychologa dziecięcego lub psychiatry;
* porozmawiać z innymi rodzinami mającymi podobny problem;
* sporo informacji można znaleźć bądź w książkach, bądź w Internecie;
* warto porozmawiać z dzieckiem o swoich spostrzeżeniach, mając, oczywiście, na uwadze fakt, że dziecku trudniej niż dorosłemu wyrazić to, co czuje.
Ucz dziecko wyrażać emocje - jeśli wiesz, że mu ich brakuje, ?podrzuć?, podszepnij maluchowi słowa, które pomogą mu wyrazić jego emocje. Mów o swoich uczuciach. Dbaj o to, by dziecko było aktywne - jazda na rowerze czy gra w piłkę wspierają nie tylko kondycję dziecka, ćwiczenia fizyczne pomagają zredukować objawy depresji. Wykorzystaj sztukę (rysowanie, malowanie, taniec itp.) do wyrażania emocji, żalu przez dziecko. Czytaj swojej pociesze książki - wielu rodziców posługuje się biblioterapią, aby umożliwić synowi/córce zidentyfikowanie się z innymi osobami. W bajkach terapeutycznych przeżywają one podobne problemy jak dziecko i radzą sobie z nimi na różne sposoby. Utożsamiając się z nimi (często bohaterowie są dziećmi w podobnym wieku), maluch odnajduje własną metodę na swój kłopot.

źródło:internet